Πήγα και του πρόσφερα μερικά άνθη.
Ήταν λευκά σαν το χαμό του.
Το χρώμα του ταίριαζε.
Μου έμοιασαν με την αθώα περιέργειά του,
την αγνή πρώτη του φορά.
ίδια με το ταξίδι του: άσπρα, αχνά.
Δεν πρόλαβε να δει τα γενέθλιά,
Δεν έγινε ποτέ του είκοσι χρονώ,
μα κι ούτε πρόφτασε τα δεκάξι
με πάρτι να τα κλείσει.
Στα έρημα στενά των Αμπελοκήπων
τον βρήκαν κρατώντας «άνθη»,
«άνθη λευκά» όπως το έλεγε εκείνος,
το «άνθος του Παραδείσου»...
Ποτέ του δεν έγινε γνωστός, διάσημος.
Με τη λευκή έφυγε,
Με τη λευκή έγινε πρωτοσέλιδο,
κύριο θέμα και μετά ένας ακόμα αριθμός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου